Ons boeta by Jesus – en die tweeling

My dogter was 5 en half maande swanger met hulle eerste baba (my eerste kleinkind) toe sy vir ‘n sonar gaan en die dokter vir hulle sê hy voel geen hartklop nie.  Hulle het in Louis Trichardt gebly en die dokter stuur hulle toe Pietersburg toe (108km ver) na die naaste ginekoloog toe.

7uur daardie aand bevestig die ginekoloog dat die baba nie meer leef nie. Ons wêrelde stort ineen.  Ek het nie geweet ek het so baie trane nie en wat sê ek vir my kind en haar man wat so uitgesien het na hulle eersteling.

Dit was ‘n seuntjie.

My dogter en haar man was op daardie stadium altwee in die weermag en hulle kollegas wou altyd weet hoe gaan dit met Troepie, nou moes sy hulle sê ons Troepie dood. Dit was 9 April 1997.

Presies een jaar later op 9 April 1998 is Minettie gebore.  Twee jaar later was sy weer swanger en het Liewe Jesus besluit om vir ons sommer ‘n bonus te gee na die verlies van Troepie – en die tweeling is gebore op 27 Desember 2000. ‘n Seun en ‘n dogter, Hanro en Isonè. Die ‘cutste’ bondeltjies liefde.

Hulle is nou in Graad 11 en ek lief hulle op.  Hulle het die mooiste persoonlikhede al is hulle absoluut spieëlbeelde van mekaar – boeta ernstig, hardwerkend, maar lekker ondeund, sussa ons sagte hartjie blommekind (wat haar bromponie wil ruil vir ‘n hippiekombi) en jammer is vir alles wat lewe, goggas, diere, mense en wat almal altyd laat lag.

Dankie vir soveel genade Heer!

My seun…..

Bring my kind terug na U toe Heer!

By Shirley Pope Waite

I’ll stand in the gap for my son.
I’ll stand ‘till the victory’s won.
This one thing I know
That you love Him so,
And your work with my child is not done.

I’ll stand in the gap every day,
And there I will fervently pray;
And Lord just one favor
Don’t let me waver
If things get quite rough, which they may.

I’ll never give up on that boy.
Nor will You, for You promised him joy.
For I know it was true
When he said ”Yes” to You,
Though the enemy seeks to destroy.

I’ll not quit as I intercede,
For You are His Savior, indeed!
Though it may take years,
I give You my fears,
As I trust every moment I plead.

And so in the gap I will stand,
Heeding Your every command,
With help from above,
I’ll unconditionally love,
And soon He will reach for Your hand.

Mammie se handjies

As dit by my moedertjie kom is ek ‘n regte ou “cry baby”.  Wanneer iets my omkrap wil ek met haar daaroor praat maar sy is al 6 jaar in haar Hemelse woning. Gister was my hart seer oor my boetie wat beroerte gehad het en vir ‘n breinskadering moes gaan – hy is afhanklik van sy inkomste as tandarts nadat ‘n belegging in ‘n plaas skeefgeloop het.

My kleindogter is gekies om solo te sing in die universiteit se groentjiekonsert, vir haar ‘n groot eer.  Gisteraand met die laaste oefening raak haar stemmetjie heeltemal weg as gevolg van griep. My hart is seer oor hulle mammie!

Mammie het altyd die mooiste sagste handjies gehad alhoewel sy as boervrou met vyf kinders baie hard gewerk het.  Net na Pappie en Mammie se troue was daar nie elektrisiteit op die plaas nie en sy moes die pas geslagte beeste en skape alleen bewerk.  Daardie handjies het vir niks verkeerd gestaan nie en het gebak en vrugte en groente verwerk en alles en almal op die plaas versorg.

Ek het opgehou tel hoeveel serpies hoedjies en manteltjies sy gebrei en weggegee het.

Maar vir ons het daardie handjies LIEFDE en koestering en troos beteken.  Tot op haar sterfbed het sy altyd iemand se hand vasgehou en niemand kon dit weerstaan om haar sagte velletjie te streel nie.

Mammie… as ek maar net nog een keer jou handjies kon soen!!!

Mammie hou my hand vas – sy is ‘n paar dae later oorlede.